Evet efenimmm...artık ben de teknolojiyi kullanarak yaşadıklarımı kaydetmeye karar verdim sonunda. biliyorum bir sürüüü blog sayfası var, herkes kendi hayatından bişeyler paylaşıyor.Eh benim neyim eksik. Aslında bu sayfayı oluşturma amacım en başında kendimi kendime hatırlatmak istemem oldu. Hafızam kötü olduğu için en iyisi bir yerlere kaydediyim de, ilerde dönüp bakarım nasıl bir değişime uğrmışım dedim:) Olur da beni tanımayan birileri okursa bu satırları diye, kısaca hikayemi de paylaşıyım bari. Nerde yaşadığım, hangi okulu bitirdiğim, nerde çalıştığım pek önemli değil. Sizin de ilgileneceğinizi pek sanmam. Nasıl anlatsam, nerden başlasam??? Hıh, şöyle anlatıyım. 2008 yılında hayatımın anlamını bulduğum eşimle evlendik... O zamanlar okul yeni bitmişti ve çocuklar bizim için sadece küçük sorunlar gibiydi. Aradan 3 yıl geçti, ben eşime çocuk istemediğimi söyledim. Neden hayatımızı zorlaştıralım ki değil mi? Sağolsun o da çok üstüme gelmedi, bozuldu tabi ama biliyor benim ne kadar inatçı olduğumu, o yüzden çok bişi demedi. Aradan 2 yıl daha geçti. Etti mi sana 5 yıl. E tabi bu 5 yıl boyunca gez babam gez, hayat bize güzeldi vala:) Sonra ansızın bir operasyon geçirmek zorunda kaldım ve normal yollarla çocuk sahibi olamayacağımı öğrendim. Tabi operasyondan önce yine laylaylomdu hayat. Hatta ilk gittiğim doktor "hemen ameliyat olman lazım, tehlikeli olabilir" dediğinde, "önümüzdeki hafta tayland a gidiyoruz dönünce olsam??" demiştim.. (ayy şimdi çok gülüyorum bu tepkime ama o zaman eve gidip zırıl zırıl ağlamıştım yani)Sonra bikaç doktora daha gittikten sonra (e tabi tayland a da gittik, iyiki orda başıma bi iş gelmemiş) ekim ayında ameliyat oldum ve düşündüğümüzden biraz daha sıkıntılı geçmişti. (ilk gittiğim doktor pek de haksız sayılmazmış, onu anladım) Ameliyattan sonra önceden de dediğim gibi doktorum normal yollarla çocuk sahibi olamayacağımızı söylediğinde ise, çocuklarla arası iyi olmayan ben, bir anda anne olmak için yaratıldığımı farkedip ağlamaya başladım!!! Kim geçmiş olsun dese, hemen ağlıyordum "hayır geçmedi" diye... Hani bir çocuğun önünden hiç yüzüne bakmadığı oyuncağını alırlar ve o oyuncak dünyanın en vazgeçilmez oyuncağı olur ya, hıh işte aynen öyle oldu bana da.. Tabi biz bir yandan para biriktirmeye başladık, doktor araştırdık falan derken... hop bi de ne olsun!!! HAMİLEYİM!!! Ameliyattan 2 ay sonra hamile olduğumu öğrendim. Bu haberi eşime şık bir restoranda, romantik bir şekilde söylemek de güzel olurdu tabi ama ben banyodan çıkıp, "Aşkımmm Kübaya gidebiliriz!!" diye bağırdım. (eh o kadar para biriktirmeye çalışmışız napıcaz ki başka??) Ve o an anladım ki hormonların etkisi ne kadar fazla olsa da hayatımızda, "Kimse bana herhangi bir şeyi yapamayacağımı söyleyemez" cümlesinin de etkisi bir o kadar vardı.. O gün anladım, "ANNE OLUYORUM..." Ve ogünden itibaren başladı sultanlığımın son günleri:))) Size bu satırları yazdığımda hamileleğimin 38. haftası içerisindeyim ve her an haytımıza girebilir küçük prensim... Beklemedeyiz bakalım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder